بسم الله الرحمن الرحیم
چند وقتی است که این حدیث در سرم می چرخد که به نقل از پیامبر گفته اند که مَن عشَّقَ فَعَفَّ ثُمَّ ماتَ، ماتَ شَهیدا. به این معنی که هر که عاشق شود سپس عفت بورزد(پنهان دارد) پس بمیرد شهید باشد.
نمی دانم این حدیث چقدر از نظر سند معتبر است و معنای عرفانی که در کنهه خود دارد را هم نمی دانم. جالب اینکه سرچ کردم بیشتر کسانی که این حدیث را در نوشته هایشان ذکر کرده اند هم اظهار بی اطلاعی از معنای آن کرده اند.
اما حدیث جالبی است هم در آهنگین بودن کلماتش، هم در سنگینی وزنش، هم در ثقیل بودن معنایش و هم در رنجی که در وجودش نشسته است که در حد شهید می کِشاند.
پی نوشت:
اصلا کلا فکر نکن.!
