بسم الله

چقدر زیبا گفت سهراب سپهری: زندگی صحنه یکتای هنرمندی ماست، هرکسی نغمه خود خواند و از صحنه رود. صحنه پیوسته به جاست..صحنه پیوسته به جاست..صحنه پیوسته به جاست..صحنه پیوسته به جاست..صحنه پیوسته به جاست..صحنه پیوسته به جاست..صحنه پیوسته به جاست..صحنه پیوسته به جاست..

 دو جور نگاه به این شعر دارم. یکی جمعی و یکی شخصی. از دیدگاه جمعی بودن، زندگی صحنه بازی آدمها است و هر فردی به نوعی در این صحنه خودنمایی می کند و می رود و جای خود را به دیگران می دهد و همچنان این صحنه زندگی ثابت و پابرجاست. از دیدگاه شخصی، زندگی به معنی زندگی شخصی هر کدام از ماست که همیشه ثابت است و تا ابد ما هستیم و زندگی مان و دیگران هر کدام در صحنه زندگی ما نغمه خود را می خوانند و می روند و باز ما هستیم و زندگی مان.