بسم الله الرحمن الرحیم

خیلی وقت ها دلم میخواد بیام اینجا و بنویسم. اما به قدری سرم شلوغه و کار دارم و تمام وقتم پر هست که اصلا نمیرسم.

سنمون که کمتر بود فکر میکردیم بزرگترها از وبلاگ نویسی خوششون نمیاد و شور و شوق و حال و حوصله ندارند ولی الان که خودمون به اصطلاح بزرگ شدیم! میبینم که نه خیر اتفاقا آدم دلش میخواد ولی اینقدر مسئولیتش زیاد شده و کار داره و وظایفی که باید انجام بده که اصلا وقت نمیکنه بخواد کمی هم به خواسته هاش فکر کنه و دنبال علایق سرگرم کننده ش بره.

هنوزم این خونه 200 تا در روز حدودا بازدید داره حالا کمی بیشتر یا کمتر و همین به من انرژی میده که بنویسم و بیام و سر بزنم اگرچه از دوستان قدیمی عزیز و از کامنت هاشون خبری نیست و طبیعی هم هست چون من نیز به کلبه های اونها سر میزنم ولی وقت کامنت گذاشتن ندارم. و اگرچه دوستان هرگز از دل آدم بیرون نمیرن و فراموش نمیشن و با خاطراتش آدم زنده هست و زندگی میکنه.

این خونه رو دوست دارم به خاطر آرامشش به خاطر اینکه یادآور روزهای آرام و بعضا پرتلاطم گذشته هست. به خاطر اینکه من رو یاد روزهایی میندازه که پر از آمال و آرزو بودم و الان به خیلی هاشون به خواست خدا و با تلاش خودم رسیدم و خیلی هاش رو هم بهش نرسیدم و البته دیگه آرزومند هم نیستم چون آدم به یک سنی که میرسه (حالا نه همه آدمها ولی ما که اینه وضعمون) دیگه آرزو داشتن رو دوست نداره و ترجیح میده واقعیت ها رو ببینه و به واقعیت ها اهمیت بده و اصلا راه و مسیر رو بره جلو تا ببینه انتهاش به کجا ختم میشه و از قبل آرزویی نکنه و اینکه کلا آمال و آرزو دیگه برای من یک چیزی شبیه لطیفه و جوک هست.

و دیگه اینکه خیلی خسته هستم و خیلی کار دارم و خیلی وقتم پره و در عین حال خیلی دارم تلاش می کنم بلکه به یه نقطه ای برسم که آرامش توش باشه و آرامش و آرامش.