بسم الله الرحمن الرحیم
هر کس برای تنها گذاشتن یک دوست و یا حتی عشق، بهانه و توجیهی دارد. گاهی دوست یا عشق را متهم می کند و نفس خود را خوب توجیه می کند که به این دلیل و آن دلیل باید از او دور شوی و تنها رهایش کنی. البته به خود می گوید او که تنها نیست، تویی که به خاطر بی رحمی او تنها شده ای.
گاهی خود را برای تنها گذاشتن یک دوست و یا عشق، اینگونه قانع می کند که به نفع اوست که تو با او نباشی. زیرا او باید به دنبال فلان و بهمان برود که به صلاح خودش و زندگی اش این است و نمی فهمد که این دوستی و یا محبتش به من، به ضررش دارد تمام می شود و به این دلیل ریسمان ارتباط را قیچی می کند.
گاهی وقتها هم از یک دوست و یا عشق خسته می شود و از فرط خستگی، به جای عوض کردن نحوه ی ارتباط و یا کم کردن آن، برای همیشه با یک برخورد بد، آن دوست و یا عشق را از خود می راند. آنچنان که پل ها همه خراب شوند و تا ابد این رشته از هم بگسلد.
من در انتخاب حتی یک نگاه دقت زیادی می کنم و البته همیشه هم می گویم اُفَوِّضُ أَمرِی اِلَی الله
من کسی را از خودم نمی رانم و البته همیشه هم می گویم الهی وَ مَن اَرادَنی بِسوءٍ فَاَرِده
من رشته ی هیچ ارتباطی را پاره نمی کنم ولی همیشه هم می گویم فَمَن کَادَنی فَکِده
من زیاد صبر می کنم و همیشه هم به خود یادآوری می کنم که اِستَعینُوا بِالصَّبرِ و الصَّلَوة
من برای از بین نرفتن ارتباط اقدام هم می کنم و در خاطرم هست که وَ لا تَمشُوا فِی الاَرضِ مَرَحاً
اما در نهایت اگر کسی مرا از خودش راند بداند که هیچ راه برگشتی برای او وجود نخواهد داشت. بداند و خوب بداند که دیگر حتی اندازه ی یک نگاه و یا یک سلام .... دیگر همین را هم از چون منی نخواهد دید.
ریز نوشت:
_ مخاطب: عام
