بسم الله

از محارم است. از 16 سالگی تا کنون که الله تعالی، جنونش را در جزیره مجنون پذیرفته است افقی شده و فقط گردن به بالایش حواس پنجگانه را دارد. اما همان سر و گردن کار یک لشگر را انجام می دهد. روحیه بالایی دارد. من هم که سنگ نیستم. انسانم. آن هم جنس لطیفش. سنگ هم اگر بودم در قرآن گفته ای که وَ اِنَّ مِنَ الحِجارَةِ لَما یَتَفَجَّرُ مِنَ الاَنهار، و همانا از سنگ ها هم نهر هایی بیرون می زند. یعنی دل سنگ هم حتی لطافت و انعطاف دارد. خب دیدنش سخت است دیگر. اما هم صحبتیش شیرین است. مرد به همین ها می گویند. نه به آنها که فقط حرف می زنند تازه در همان حرف زدن هایشان هم می لنگند. هر جانبازی را که تابه حال دیده ام هر چه مجروحیتش سخت تر بوده دلش لطیف تر بوده است. اخلاقشان چقدر خوب است. انگار نه انگار که این همه زجر و درد بدنی و جسمی را تحمل می کنند. اکثرشان بذله گو و خوش برخورد و متبسم هستند. چقدر صبورند آدم دیوانه می شود از این صبرشان. عشق است دیگر. برای همین شاعر گفت: علت عاشق ز علت ها جداست.