بسم الله الرحمن الرحیم
هیچ برنامه ی مجازی و اینترنتی برایم جذاب نیست. نه جامعه های مجازی اعم از فیس بوک و فرندفید و پلاس و کلوب و ... جاذبه ای برایم دارند و نه وبگردی و خواندن مطالب این و آن. نه انواع مسنجرها و چت ها برایم جالب اند و نه سایت های تفریحی مدل به مدل. تنها دلیل آمدن گاه گاهم به نت، همین وبلاگ قصر شیرین است. آن هم که جدیدا وقتی میخواهم بنویسم چیزی در ذهن ندارم و وقتی نیستم، ذهنم پر از موضوع است.
اصلا حوصله ی وبلاگ نویسی را هم ندارم. شاید در آینده ی نزدیک با همین خانه ی کوچک و گرم مجازی ام نیز خداحافظی کنم. آدم های اینترنتی خیلی با آدمهای بیرون فرق دارند. چراکه در دنیای واقعی همه خودنگهدارند و خودِ واقعی شان را نشان نمی دهند، اما در دنیای مجازی راحت تر خُلق و خوها را به معرض دید می گذارند و همین باعث می شود که آدم های مجازی خیلی ترسناک و دریده خو به نظر می رسند.
علی ایحال اگر منظور به امر به معروف و تاثیرگذاری بر جامعه است، که این امر خطیر را در جای دیگر توفیق ِ انجام داریم.(عجب جمله ی ثقیلی شد!) اگر هم مثلا قلم خوبی داریم که بهتر است تقویت شود و در جای بهتری مورد استفاده قرار بگیرد. فعلا در فکر می باشیم تا به موقع اقدامات لازم را به جهت پیمودن راه صحیح تر و اولی تر در رابطه با بحث حضور در جامعه ی مجازی انجام بدهیم.
والسلام علیکم، مدیر وبلاگ قصر شیرین!!!
