ما زخم خوردگان تيره ترين، سرد ترين، بلند ترين شب هاي جور بوديم. ما شلاق خوردگان يلداي ستم بوديم. اولين شعاع فجر را که ديديم خيز گرفتيم. عاشقانه به سوي شفق دويديم تا در چشمه خونين خورشيد، زخم هاي استخوان گداز خويش را بشوييم؛ که ثابت کنيم: سرخي بالاترين رنگ است، نه سياهي. که سياهي مي پوشد. سرخي مي شويد و جلادان تاريخ را رسوا مي کند. "ما زنده به آنيم که آرام نگيريم/ موجيم که آسودگي ما عدم ماست".